De woonbonus werd in 2005 ingevoerd (en in 2015 hervormd) om de verwerving van een eigen
woning te stimuleren. 

Vanaf 2015 kan elke Vlaming jaarlijks genieten van een fiscale aftrek tot 960 euro voor elk huis waar hij/zij in woont. Die som is, in tegenstelling tot de oorspronkelijke woonbonus, inkomensonafhankelijk. Onderzoek toont echter aan dat het systeem zijn doel
voorbijschiet. (1) Het geld komt vooral terecht bij de mensen die het het minst nodig hebben.
Gezien de hervormde belasting inkomensonafhankelijk is én voor meerdere woonsten kan
gelden, profiteren vooral gezinnen en kapitaalkrachtigen met meerdere woningen, en krijgen
alleenstaanden, sociaal zwakkeren en jonge gezinnen geen extra hulp (2) Hoewel het systeem
bedoeld was om het verwerven van een woning te vergemakkelijken dmv een financiële bijdrage,
heeft het vooral de woningprijzen duurder gemaakt. Het initiële financiële voordeel is dus
inmiddels verdampt. (3) Last but not least: een studie in de American Economic Review toont aan
dat door de vorige twee 'flaws' in het systeem belastingvoordelen zoals een woonbonus net
tot minder huiseigenaars leiden. Door de toegenomen aankoopprijs van woningen is het
moeilijker om aan het vereiste startkapitaal voor een woning te komen én het ontmoedigt
huurders die het zich kunnen permitteren om een woning te kopen.
Het systeem kost dus handenvol geld én is sociaal onrechtvaardig. We moeten er dus voor
pleiten om het systeem langzaam uit te faseren (om zo de pil te verzachten voor zij die het
voorlopig echt nodig hebben), en het vrijgekomen geld gebruiken voor sociale correcties die een
hogere return on investment hebben. Onderzoek toont alvast aan dat langzaam uitfaseren in
andere landen wel degelijk geleid heeft tot een verlaging van de woonprijzen. Tijdens het
uitfaseren wordt de woonbonus het liefst terug inkomensafhankelijk (bij gebrek aan een betere
parameter), om zo sociaal zwakkeren te ondersteunen.