Wie deze week voorbij het Klein Kasteeltje kwam, was getuige van de realiteit die de Belgische opvangcrisis creëert: mensen slapen op straat, soms in een gefabriceerd tentje, maar meestal slechts onder een dekentje in open lucht. In diezelfde Brusselse lucht, zoeven op hetzelfde moment continu helikopters af en aan ter gelegenheid van de Europese top enkele kilometers verder. Het contrast kan niet groter zijn. 

Wegkijken in plaats van actie ondernemen

Met de Europese Unie op een steenworp van het Klein Kasteeltje en met het federaal parlement en de ministeriële kabinetten om de hoek, zit de politiek er letterlijk met de neus op. Toch gebeurt er niets. De verschillende regeringen slagen er niet in om noodopvang te voorzien. In tegendeel, asielcentra moeten de deuren sluiten, het personeel van Fedasil gaat in protest en minderjarige kinderen slapen op straat. De politiek kijkt weg. 

Politiek voor de stemmers

Enkele onvermijdelijke vragen dringen zich op: geeft de politiek enkel om zij die de volgende verkiezing een stem uit kunnen brengen? Een representatieve democratie die enkel opkomt voor het potentieel electoraat, is dat wel democratie? En hoe universeel zijn die mensenrechten dan voor onze politici? 

Het feit dat alle partijen – ook aan linkerzijde – met de vinger naar elkaar wijzen, wordt stilaan vermoeiend en belachelijk. 

Europa én België moeten uit hun kot komen

Ja, er moet op Europees niveau dringend actie ondernomen worden. Ja, asielzoekers moeten beter gespreid worden tussen de verschillende lidstaten. Vergeet echter niet dat België déél is van de Europese Unie. De Europese Unie is geen ver-van-ons-bedshow. Nee, België heeft een stem en kan druk uitoefenen. Doe dat. 

In tussentijd, zorg dat er nù oplossingen komen in België. Daarvoor naar Europa kijken, is zoals wachten op Godot. We zijn een jaar ver in deze opvangcrisis. Al sinds oktober 2021 slapen mensen op straat. Het personeel van Fedasil luidt al meer dan een jaar aan de alarmbel om de ondersubsidiëring aan te kaarten. 

Daarenboven krijgt België al een jaar lang dwangsommen opgelegd omdat ze het recht op asielaanvragen niet naleeft. De Belgische regering legt die dwangsommen naast zich neer. Ze negeert met andere woorden de rechterlijke macht. Geen mooie beurt voor democratische partijen. 

Ondertussen vullen internationale organisaties het gat op dat de overheid achterlaat. Organisaties als Dokters van de Wereld en Artsen zonder Grenzen schieten te hulp. Het feit dat zij hun middelen in België moeten inzetten, is simpelweg schrijnend. 

Politieke wil

Tot slot is het contrast met opvang van Oekraïense vluchtelingen enorm. Het excuus dat er geen geld of middelen zijn, valt na de Oekraïnecrisis in het niet. Mensen opvangen kàn, maar de politieke wil moet er zijn. En daarmee slaan we de spijker op de kop: die politieke moed ontbreekt vandaag.    

Respect voor mensenrechten en de bescherming van de meest kwetsbaren, zijn pijlers waar het socialisme en ecologisme op gebouwd zijn. Jongsocialisten en Jong Groen eisen daarom dringende politieke actie en veroordelen de traagheid die de Belgische regeringen vandaag aan de dag leggen. 

Jong Groen

Jongsocialisten