Eenzaamheid moet erkend worden als een maatschappelijk probleem. Als we aan eenzaamheid
denken, denken we vaak direct aan weduwes en weduwenaren, maar ook onder jongeren en
mensen van middelbare leeftijd mag dit probleem echt niet onderschat worden. 

Relaties zijn op enkele decennia tijd erg onzeker geworden, mensen erg carrièregericht. Een steeds groter aantal
mensen valt uit de boot: ze hebben brute pech gehad, de eigen hoge verwachtingen op het werk
of in een relatie niet gehaald. We moeten de strijd tegen een overdreven individualistische
samenleving waarin iedereen vooral voor zichzelf werkt en leeft aangaan en elementen plaatsen
die terug verenigen.
● Steden horen nieuwe vormen van samenwonen te faciliteren: in het huidige model leven
gescheiden ouders vaak elk in een villa op de buiten, de weduwe/weduwnaar van de
generatie ouder ook nog eens in een derde villa, de kinderen zijn op kot of wonen
ondertussen ergens anders in de stad. Dit model kan beter naar ruimtegebruik en naar
samenleven: laten we inzetten op cohousing projecten in de steden waar jong en oud
elkaar vinden en bijstaan. Net als de huisvestingsmogelijkheden loopt ook de structuur
van de belastingen achter: er hoeft geen gezinshoofd te zijn bij cohousing, en geen lagere
uitkeringen omdat de overheden er op rekenen dat je huisgenoten je wel opvangen.
● Er mag meer geïnvesteerd worden vanuit de gemeenschap in verenigingsleven,
bewustwording is van groot belang: op de werkvloer, in het publieke leven, bij je thuis.
Ook de cultuursector kan een rol spelen in de aanpak van eenzaamheid.
● Er wordt specifiek aandacht besteed aan kwetsbare groepen.