Volgens dit artikel in de Standaard eet Jos D'haese terug vlees omdat "individueel engagement geen sikkepit verandert". Dat was niet eenvoudig, want hij vond vlees eerst niet zo lekker. De vleesproductie stijgt opnieuw, maar als het landbouwbeleid verandert zal hij misschien weer vegetariër worden.

Wij van Jong Groen Gent hebben daar een paar problemen mee:

Wij hebben het gevoel dat deze communicatiestunt dient om de PVDA te onderscheiden van ecologisten, omdat die laatsten de verantwoordelijkheid wel bij het individu zouden leggen. Dat is natuurlijk niet wat ecologisten doen. Zij proberen zowel de maatschappij mee te vormen op basis van hun waardenkader, als zelf te leven conform dat kader. Dat laatste op zich is niet alleen onvoldoende – het is compleet onmogelijk zonder dat eerste. We kunnen een ecologische armageddon alleen voorkomen door herverdeling en collectieve gedragsverandering, en zijn vandaag vrij fundamenteel niet eens in staat om duurzame keuzes te maken. Het zou het maatschappelijk debat ten goede komen mocht ieder de volwassenheid van de ander vooronderstellen.

Dat de vleesproductie stijgt heeft alles te maken met de export van Europees vlees naar opkomende economieën én de Europese subsidies voor de veesector. De vraag naar vlees in België zit al lang in een dalende trend. Zonder de Chinese vraag en Europese subsidies behoorde varkenland België al lang tot het verleden. Jos reduceert het vegetarisme tot een individuele keuze en plaats zo de bredere, mondiale tendensen buiten beeld. Het zou het maatschappelijke debat ten goede komen mochten tussenkomsten in de pers over structurele tendensen en oplossingen gaan, in plaats van over identiteitspolitiek.

Jos doet hier wat de pvda te vaak doet. Enerzijds communiceren ze naar hun progressieve achterban dat ze de oplossing kennen (minder vleesproductie en dus -consumptie). Anderzijds communiceren ze naar de conservatieve achterban dat ze niets moeten veranderen, en gerust verder vervelend mogen doen tegen vegetariërs op de bbq. Een mens vraagt zich af hoe de pvda de mensen na de revolutie gaat overtuigen van de oplossingen, wanneer ze in de tussentijd het draagvlak daarvoor constant en gratuit ondergraven.

We hebben ook vragen bij "individuele keuzes veranderen geen sikkepit". Het trieste aan dit debat is de zinloosheid van de keuzes die ons in die discussie worden voorgeschoteld. “3 dingen die je kan doen voor het klimaat”, gevolgd door “het licht uitdoen, je gsm-oplader uittrekken, stoppen met vlees eten”. In iedere keuze wordt het atomaire individu voorondersteld. Als je aan ons drie dingen zou vragen komen we uit bij “sluit je aan bij een vakbond, een middenveldorganisatie en/of bij een politieke partij.” Want samen met anderen krijgt je engagement pas zin en impact. Wanneer heel veel mensen ervoor kiezen om minder vlees te eten volgen er wel degelijk effecten. Het zijn echter niet de verzameling individuen, maar de ecologisten die hun boodschap hebben gepolitiseerd door het structureel in de maatschappij te verankeren (met ontelbare acties en campagnes) die we daarvoor het hardst te danken hebben. Merci ecologische pioniers!

Machteloosheid is iets dat ons wordt aangepraat door de machtigen. Ze schotelen ons een kader voor waarbinnen iedere keuze machteloos is. Het is aan ons allen om dat kader te overstijgen. Dat gaan we nooit doen door hun discours feitelijk over te nemen, maar dan in de verkeerde richting.

TLDR: Pvda stelt weer eens teleur en conformisme zal nooit cool zijn.