Ik wil niet meer zo verder. Ik wil nu en nu meteen geen angsten meer hebben. Nu en nu meteen uit de zetel komen en niet meer wenen. Maar mijn voeten beslisten om te blijven liggen. Mijn lijf besliste dat het niet het juiste moment was. Want tegelijkertijd wou ik gewoon onder mijn lakens kruipen, weg van de buitenwereld. Even niet denken aan ‘alleen zijn’. De weg uit de diepe put was moeilijker dan ooit.

Dat was het moment, nu ongeveer een dik jaar geleden, waarop ik de knop omdraaide: er was iets mis. Achteraf gezien kon je het al van ver zien aankomen: de maanden ervoor was ik prikkelbaarder, had enorm veel ruzie thuis, sprak nog weinig met vrienden af, was snel moe, kroop elke avond wenend in bed, kon niet meer alleen zijn, enzoverder. De typische signalen dat er iets niet goed gaat. En hoe raar het ook klinkt: ik had geluk. Mijn ouders grepen meteen in; de dag van mijn, tot dan toe, grootste angstaanval ging ik meteen naar de huisarts. En vanaf dan kreeg ik intensieve begeleiding: één keer per week bij de kinesist voor ademhalingsoefeningen, twee keer per maand naar de psycholoog, een paar keer naar mijn mindfulness-coach en antidepressiva, elke dag een pilletje. De eerste weken waren moeilijk, maar al snel begon ik uit mijn diepe put te kruipen.

Echter, dit verhaal vertelde ik slechts aan weinig mensen. Vrienden wisten wel dat het niet goed ging met me, maar niet precies wat er mis was. Dat wisten slechts een handvol mensen. Ik wilde ook niet dat anderen zagen dat de altijd goedlachse, sociale Stefanie niet meer zo gelukkig was. Dat beeld was immens belangrijk voor me. En dus zette ik heel lang een masker op. Die periode voelde ik me erg eenzaam. Sommige momenten, wanneer ik echt diep zat, voelde het alsof iedereen rondom je wél gelukkig was. Het gevoel dat ik maar een zwakkeling was en dat ik gefaald had, overheersde. Ik meette me af aan wat ik op sociale media zag en wat mensen me toonden.

Nochtans blijkt uit onderzoek dat 1 op de 4 mensen vroeg of laat af te rekenen krijgt met min of meer ernstige psychische problemen. Wanneer je kijkt over een periode van een jaar  kampen ongeveer 700 000 mensen met psychische problemen. Dat is ongeveer evenveel als de bevolking van Gent en Antwerpen bij elkaar. Ook het onderzoek dat de Vlaamse Jeugdraad deze zomer voerde (de Toeristen ondervraging) toonde aan dat jongeren psychisch welzijn als één van de belangrijkste thema’s vinden. Toen ik mijn verhaal uiteindelijk toch op sociale media deelde, een maand geleden, merkte ik ook: ik sta helemaal niet alleen.

Er is rust echter nog steeds een groot taboe op psychisch welzijn. Aan de vooravond van de Werelddag voor de Geestelijke Gezondheidszorg wil Jong Groen dit doorbreken en lanceren we #kopzorgen. Mensen kunnen deze hashtag gebruiken om hun minder goede momenten te delen, zodat anderen zien dat ze niet alleen zijn. Dat het oké is om even op de pechstrook van het leven te gaan staan om voor jouw/onze kop te zorgen.  

Op die manier wordt de sociale media ietsje meer een plek zonder maskers. Een plek waar we allemaal ons geweldige, unieke, niet zo perfecte zelf kunnen zijn.