In België heeft men gekozen om sekswerk op federaal niveau te bestraffen maar op lokaal
niveau te gedogen. Dit zorgt voor een paradoxale situatie die de sociale positie van sekswerkers
niet vooruit helpt. Sekswerkers ondervinden de dag van vandaag heel wat drempels:

● 90% van de sekswerkers kunnen niet bij hun huisarts terecht. Ze hebben nood aan
specifieke gezondheidszorg, psychosociale hulp en andere dienstverlening;
● Sekswerkers ondervinden heel wat taboes en worden vaak gelinkt met overlast en
criminaliteit;
● In bepaalde gevallen is er sprake van uitbuiting en mensenhandel.

Het huidige gedoogbeleid gaat de maatschappelijke uitdagingen en de probleemsituaties van een
aanzienlijke groep mensen dus niet aan. Bovendien wordt het debat gevoerd over sekswerkers
en niet met sekswerkers.We pleiten ervoor om eerst en vooral het debat samen mét sekswerkers
te voeren. We moeten het pragmatisch bekijken, zonder sekswerk meteen als immoreel te
bestempelen. Sekswerk moet een duidelijk wettelijk kader krijgen en sekswerkers een duidelijk
en erkend statuut.
We willen hier aan de progressieve kant van de discussie trekken: sekswerk legaliseren en zelfs
faciliteren, zodat we het kunnen controleren. Mensenhandel, PIMP’s en sugar daddies zijn
verboden: een sekswerker werkt voor niemand anders dan zichzelf, uit vrije wil en niet eenmalig.
De zelforganisaties, vakbonden en hulpverleningsorganisaties voor sekswerkers (zoals het
Brusselse Utsopi of het Gentse Pas op vzw) krijgen hierin een centrale rol. Zij worden niet enkel
geconsulteerd tijdens het wetgevende proces. Ze krijgen ook een erkende en officiële rol in het
implementeren, beheren en controleren van veilige, gezonde en legale locaties