De strijd tegen dakloosheid moet volgens ons op twee snelheden gebeuren: de eerste is een
korte termijn-aanpak die grotendeels al georganiseerd wordt, maar scherpgesteld kan worden.
De lange termijn-aanpak is echter nog niet voldoende uitgebouwd en leidt momenteel vaak tot
herval in dakloosheid.

In de korte termijn vangen hulpdiensten en opvangtehuizen zo veel mogelijk daklozen op, maar
in sommige Belgische steden kunnen ze de grote vraag niet aan. Denk maar aan de
stationsbuurten en een aantal centrale gemeenten in het Brussels gewest. We pleiten voor
een uitbreiding van deze opvangmogelijkheden, georganiseerd met verschillende organisaties die
hulp aanbieden om monopolie te vermijden (zie de wantoestanden bij Samusocial, vele daklozen
sliepen nog liever buiten in Brussel dan in hun faciliteiten). Deze organisaties moeten aan diverse
criteria voldoen en mogen winstmaximalisatie niet als hoofddoel hebben. Tevens streven we
naar een monitoringsysteem en laagdrempelig aanmeldsysteem voor andere vormen van
dakloosheid: er zijn heel wat meer “thuislozen” dan daklozen in België die in overbevolkte
woningen geen kwalitatief leven kunnen leiden, of die couchsurfend door het leven gaan.
Het is echter vooral de lange termijn waar het schoentje momenteel zwaar knelt: de huidige
opvangorganisaties streven eerder cijfers na dan mensen te helpen. De psychologische impact
van dakloosheid wordt totaal onderschat: vele daklozen hebben nood een langdurige psychische
begeleiding om zich terug in de maatschappij te engageren waar ze lang hebben buiten gestaan en zich ondertussen vaak tegen verzetten. Sociale huisvesting hoort uitgebreid te worden, en
beter gespreid in ruimte: Zo staan er in Brussel maar liefst 40.000 gezinnen op de wachtlijst voor
een sociale woning (volgens Arnaud Verstraete), en zijn de huidige sociale woningen vooral in de
centrale gemeenten gelegen. Dit leidt tot sociale segregatie voor de burgers en tot
onevenwichtige inkomsten tussen de gemeenten. We willen er nog even op duiden dat uitbreiden
van sociale woonaanbod vooral door de opkoop van bestaande woningen dient te gaan, het
sociaal verhuren van private woningen en de huurprijzen op de private markt in sommige steden
veel beter gereguleerd moet worden. Zo is wonen in bijvoorbeeld centrum Leuven slechts voor
een elite nog betaalbaar, hoewel het een stad is die vele ontwikkelingsmogelijkheden biedt.